Kamieniec Ząbkowicki

Pałac w Kamieńcu Ząbkowickim powstał w latach 1838-67. Jest ostatnim dziełem wybitnego niemieckiego architekta K.F. Schinkla, a park najwybitniejszego specjalisty tamtych czasów P.J. Lenne. Prace po śmierci Schinkla kontynuował F. Martius, który został za to dzieło uhonorowany tytułem książęcego budowniczego. Powstał na zlecenie księżnej Marianny Orańskiej, która nie doczekała końca budowy, a kontynuował je, jej syn Albrecht von Hochenzolern. Zaraz po ukończeniu budowla cieszyła się ogromnym zainteresowaniem i przyciągała rzesze zwiedzających. Powalały przepychem wnętrza, w tym wielka sala o sklepieniu palmowym, umieszczono w nich w wiele cennych dzieł sztuki w tym kolekcję malarstwa niderlandzkiego. Budynek zbudowany ze szkliwionej cegły klinkierowej do dzisiaj lśni w słońcu i zadziwia. Park z fontannami był jednym z najpiękniejszych na Śląsku. Pałac II wojnę światową przetrwał nienaruszony, jednak po zakończeniu został zajęty przez Armię Czerwoną, ograbiony i podpalony. Od tego czasu stał się ruiną, systematycznie rozkradaną także przez polskie władze, które urządziły sobie z jego wyposażenia kopalnię surowców na budowę nowych gmachów w stolicy. Od 1984 roku został wydzierżawiony prywatnemu właścicielowi, który przeprowadził częściową odbudowę oraz umieścił w oficynie kawiarnię i hotel. Mimo tego, w dalszym ciągu jest to miejsce zaniedbane i zniszczone, ponieważ remont tego gmachu wyraźnie przekracza możliwości obecnego dzierżawcy, a ten zamku nie chce nikomu oddać. Sytuacja jest patowa i nie służy dobrze zabytkowi. Dodatkowo miejscowe władze nie dbają o pałacowy park, gdzie straszą połamane balustrady, zniszczone fontanny i inne pozostałości detali architektonicznych. Oprócz pałacu istnieją także inne budowle, które powstały równolegle i stanowią elementy całego założenia takie jak: zniszczone mauzoleum, rotunda służąca dawniej jako przepompownia, budynek gazowni nad jeziorkiem oraz kościół św. Trójcy zamieniony na dom kultury. Zamek w chwili obecnej jest udostępniony do zwiedzania (wejście z przewodnikiem o równych godzinach). Trwają prace porządkowe w parku i na tarasach.


W miejscu dzisiejszych zabudowań klasztornych istniał wcześniej gród, lub murowany zameczek. Następnie w 1210 powstał tu klasztor augustianów założony przez Vincenza von Pogrell. W 1247 roku miejsce augustianów zajęli cystersi z Lubiąża, którzy znacznie rozbudowali założenie. Pierwszy kościół powstał w XIV wieku, a w 1700 roku został zbarokizowany. Rozwój przerwały wojny husyckie, powodzie i pożary. Kolejnym kataklizmem dla zakonników była wojna trzydziestoletnia i dopiero w 1680 roku przystąpiono do odbudowy, a podczas wojen śląskich budynki zostają kolejny raz zniszczone. W 1810 majątek przejęło państwo pruskie i przystąpiło do rozbiórki budynków. Rozebrano wirydarz, którego fundamenty odkryte i wyeksponowane znajdują się na obecnym dziedzińcu. Przetrwał pałac opacki z 1683 roku i budynki gospodarcze z bramą wjazdową, mostem z barokowymi figurami, a także kolumna św. Trójcy. Po II wojnie światowej w budynkach klasztornych ulokował się POHZ, a część zajęło Archiwum Państwowe we Wrocławiu. Kościół do dzisiaj służy wiernym, a jego ogromna gotycka bryła góruje nad okolicą. Wewnątrz niezwykle cenne wyposażenie barokowe. W budynkach klasztornych funkcjonuje małe muzeum.


Obsługiwane przez usługę Blogger.